Blog

Niestety, nie można udzielić jednej i zawsze właściwej odpowiedzi na pytanie, jak dokonać prawidłowego doboru rękawic i obuwia spełniających oczekiwania użytkowników w poszczególnych gałęziach przemysłu? Dlatego w artykule nie odpowiemy wprost na pytanie, jakie typy rękawic i obuwia należy stosować w danej branży przemysłu ciężkiego, tylko wskażemy, co należy uwzględnić przy doborze tych środków, aby dobór ten był jak najbardziej trafny.

Agnieszka Stefko

Rękawice i obuwie stosowane do ochrony rąk i nóg przed czynnikami niebezpiecznymi i szkodliwymi występującymi na stanowiskach pracy należą do środków ochrony indywidualnej. Wprowadzenie tej grupy wyrobów na rynek europejski regulują przepisy jednolite we wszystkich krajach UE, tj. dyrektywa 89/686/EWG[1]. Jej postanowienia przenosi do prawa polskiego rozporządzenie Ministra Gospodarki z 21 grudnia 2005 r.[2]. Funkcjonowanie tych przepisów ma na celu m.in. zapewnienie, że środki ochrony indywidualnej, w tym rękawice i obuwie, przekazywane pracownikom do stosowania, spełniają wymagania dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia.
We wspomnianych wyżej dokumentach prawnych są zdefiniowane trzy kategorie środków ochrony indywidualnej, powszechnie nazywane I, II i III kategorią.
Do kategorii I zaliczane są środki ochrony indywidualnej o prostej konstrukcji, które zapewniają ochronę przed minimalnymi zagrożeniami. Przykłady tych zagrożeń są wymienione w rozporządzeniu – rozdział 3, par. 34.3[2].
Do kategorii III zostały z kolei zaliczone środki ochrony indywidualnej o konstrukcji złożonej, które są przeznaczone do ochrony przed zagrożeniami życia lub zagrożeniami powodującymi poważne i nieodwracalne uszkodzenia ciała lub zmiany chorobowe (rozdział 3, par. 34.4 i 34.5 w rozporządzeniu[2]). Środki niezakwalifikowane do wymienionych dwóch kategorii zaliczane są do kategorii II.
W zależności od kategorii, do której zaklasyfikowano środek ochrony indywidualnej, podlega on innej procedurze oceny zgodności. W przypadku środków ochrony indywidualnej należących do kategorii II i III w procesie oceny zgodności uczestniczy jednostka notyfikowana, która wydaje certyfikat oceny typu WE. W przypadku wyrobów należących do kategorii III dodatkowo – ta sama lub inna jednostka notyfikowana – prowadzi kontrolę produkowanych środków ochrony indywidualnej. Certyfikat oceny typu WE wydawany przez jednostkę notyfikowaną to dokument potwierdzający, że niezależna od producenta jednostka oceniła dany typ środka ochrony indywidualnej w odniesieniu do określonego przeznaczenia ochronnego, a także sprawdziła czy sam oceniany wyrób nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa i zdrowia osoby, która go stosuje.
Najprostszym i najczęściej stosowanym sposobem potwierdzania spełnienia zasadniczych wymagań dyrektywy przez oceniany środek ochrony indywidualnej jest spełnienie wymagań odpowiedniej normy europejskiej zharmonizowanej z dyrektywą.

Przykłady dokumentów normatywnych z zakresu rękawic i obuwia

W przypadku rękawic i obuwia istnieje szereg norm europejskich określających wymagania dotyczące omawianych grup wyrobów w zależności od właściwości ochronnych deklarowanych przez ich producentów. Wśród dokumentów normatywnych tylko nieliczne odnoszą się do rękawic i obuwia przeznaczonych do konkretnych grup zawodowych użytkowników. Wymienić tu można następujące normy:

• EN 659:2003+A1:2008 wraz z poprawką EN 659:2003+A1:2008/AC:2009[3] – dotyczy rękawic strażackich,
• EN 15090:2006[4] – dotyczy obuwia strażackiego,
• EN 12477:2001 wraz ze zmianą EN 12477:2001/A1:2005[5] – dotyczy rękawic spawalniczych,
• EN 381-7:1999[6] – dotyczy rękawic dla użytkowników pilarek łańcuchowych przenośnych,
• EN ISO 17249:2004 wraz ze zmianą EN ISO 17249:2004/A1:2007[7] – dotyczy obuwia dla użytkowników pilarek łańcuchowych przenośnych,
• EN ISO 20349:2010[8] – dotyczy obuwia dla odlewników i spawaczy.